Helpende: Christina Kühne

In het Martini Ziekenhuis in Groningen werken ruim 4.000 mensen samen voor de beste zorg. Wie zijn zij en wat doen ze precies? Christina Kühne is helpende en daarnaast assistent van voedingsassistenten. Ze vertelt over haar werk.

Vertel eens, wat doet een helpende?
‘Best veel. Je helpt op verpleegafdelingen. Bijvoorbeeld met aankleden, steunkousen aandoen, douchen, eten serveren en licht schoonmaakwerk. En erg belangrijk, je bent een luisterend oor. Als iemand verdrietig is, ga je even bij diegene zitten. Dan drink je samen een bakje koffie of thee en kan de patiënt zijn of haar verhaal doen. Je bent als helpende een echte duizendpoot. Zelf ben ik helpende op onze Kinderafdeling en Pasgeborenen. Dat is net even anders, omdat de ouders er veel bij zijn. Wat ik dan wel meer doe, is een spelletje doen of een jong kind even op de arm nemen als het verdrietig is.

En je doet nu ook voeding erbij?
‘Ja. Ik heb hier begin dit jaar mijn diploma “assist voor voeding” gehaald. Dat betekent dat ik bevoegd ben de voedingsassistente te assisteren bij de voeding die door de diëtiste is voorgeschreven aan patiënten. Uiteraard gebeurt dat ook in overleg met de ouders. Die weten immers veel van hun kind. Bijvoorbeeld of het allergieën heeft.’

Is je werk door corona erg veranderd?
‘Voor mij eigenlijk niet zo. Natuurlijk zijn we heel scherp op besmettingen. We werken met strikte regels, wassen vaak onze handen en dragen altijd een mondkapje. Wij hebben hier trouwens weinig kinderen met corona gehad. En zij die het hadden, waren er nauwelijks ziek van. Met die kinderen hebben dan alleen verpleegkundigen contact. Ik als helpende dus niet.’ 

Wat maakt je werk zo boeiend?
‘Al dat contact met zoveel verschillende kinderen. Van veel te vroeg geboren kinderen tot bijna volwassenen. En elk kind is dan ook nog eens anders. Het is werk met een lach en een traan. Wat mij altijd weer opvalt, is hoe sterk kinderen zijn. Vaak is er een lach, ook als ze erg ziek zijn. Dat vind ik geweldig en maakt mijn werk zo bijzonder. Als kind was het altijd al mijn droom om in een ziekenhuis te werken. En dat ik nu op de Kinderafdeling werk, is zeker geen toeval. Ik heb vroeger namelijk altijd op mijn broers en zussen gepast. Heb ze eigenlijk groot gebracht. Dat vond ik mooi. Het zit me dus blijkbaar in het bloed. Al heb ik hiervoor ook in de ouderenzorg gewerkt. Met dementerende mensen. Van de grote billen naar de kleine billen, zeg ik altijd… Ik heb het uitstekend naar mijn zin hier. Het is erg fijn werken in het Martini. We zijn met een vast team van vier helpenden. Dat vind ik erg prettig. Als we eens vrij willen, regelen we dat onderling. Alleen in vakantieperiodes hebben we extra krachten nodig. Die krijgen we dan via Martini Flex.’