‘Ik moet nu écht stoppen’

'Het afscheid begint nu echt, iedereen spreekt me erover aan', zegt Betsy Oskam. Logisch, want het is wel heel bijzonder als je op je zeventigste als oudste verpleegkundige afscheid neemt van het Martini.

Even rekenen…
'Dat hoeft niet hoor, ik weet het nog precies. Ik ben in 1971 als leerling verpleegkundige begonnen in het RKZ. Ik was toen 18 jaar. Toen ik mijn diploma haalde in 1975 heb ik een tijdje bij de Recovery en Anesthesie gewerkt. Na een tijdje had ik het wel gezien met alleen maar slapende patiënten. Ik ben toen naar het AZG (nu UMCG) gegaan en in 1997 weer teruggekeerd. Al snel werd ik oncologie verpleegkundige en dat ben ik nog steeds. En met heel veel plezier.'

Je hebt vast veel zien veranderen?
'Ja. De grootste verandering vond ik dat we van een gecombineerde afdeling Interne Geneeskunde/Oncologie alleen een chemo-afdeling werden. Onze werkweek veranderde toen enorm: geen avond- en weekenddiensten meer. Een andere grote verandering was de overgang van papieren dossiers naar digitaal. Dat was natuurlijk best wennen, maar nu zouden we niet anders meer willen. Het is zoveel sneller, nooit meer zoeken, minder fouten. Het is nu wel weer wennen aan het nieuwe HIX. Verder heb ik gemerkt dat patiënten steeds mondiger zijn. Vooral de jongeren. Maar dat is de tijd en ook niet erg. Het contact is meestal gewoon prima.'  

En de werksfeer?
'Waarom denk je dat ik al zo lang op deze afdeling zit? Het is hier een warm bad. Een heel hecht team met fijne collega's van begin twintig tot… o dat ben ik, zeventig. Daarom heb ik ook altijd graag doorgewerkt. De laatste jaren had ik trouwens een klein contract. Vulde vaak de gaten. Ik werkte juist meer in vakantieperiodes en bij ziekte of afwezigheid van collega's. Zoals in de corona-periode. Ik ben dus al gewend aan veel vrije tijd.'  

Voor jou dus geen zwart gat?
'Nee hoor, ik wist die vrije tijd al goed in te vullen. Met mijn man een vliegvakantie of op pad met de caravan. Ik zeg altijd dat ik betaald vrijwilligerswerk doe. Zo voelt het. Dat maakt het afscheid ook wel wat dubbel. Het werk is nog zo leuk. Maar ja, ik ben nu zeventig. Mijn verstand zegt me dat ik nu écht moet stoppen. Al heb ik het gevoel dat ik nog wel jaren door kan.'

Maar als ze je nou volgend jaar nodig hebben en je bellen?
'Tja, dan… Nee, niet zulke lastige vragen stellen. Het is nu klaar hoor.'